Елмаеп алыйк әле

– Профессор, минем улымны скрипкада уйнарга өйрәтегез әле.

– Аның ишетүе ничек соң?

– Чакырганда килә инде...

**

Кечкенә Шамил урамнан килеп кергәч, әнисе аның өс-башын күреп куркып киткән:

— Әбәү, ни булды, балам, кайда бу хәтле пычрандың?

Шамил:

— Егылдым...

Әнисе:

— Шушы өр-яңа чалбарың беләнме?

Шамил:

— Ә мин аны салырга өлгермәдем.

**

Нәсим урамнан танавын канатып кайткач, әнисе аны бик каты орышырга тотынган.

— Белдем мин, белдем, уеныгызның сугыш белән бетәсен, алдан ук сизеп тордым!

Малай, мышкылдап:

— Белеп торгансың, ә миңа әйтмәгәнсең,— дигән.

**

Бер нәни кыз әнисенә аш бүлмәсеннән кычкыра, ди:

— Әни! Сөт чиләгенә тычкан төшкән!

— Төшсә ни нишләтәсең инде. Алып ташлагансыңдыр бит? — дигән әнисе.

— Юк, тотарга курыктым. Тычканны тотарга дип песине дә чиләккә ташладым.

**

— Ашың тәмсез, кызым, итне юмыйча салдыңмы әллә?–дип сораган ди бианасы килененнән.

— Юдым, әни, юмый буламыни! Өч кат сабынлап юдым, – дип җаваплаган килен кеше.

**

Хатыны атна буе төрле гаепләр табып колак итен ашагач, ире түзми, таныш табибына шалтыратып:

-Әкълимә апаң бик каты чирләде. Зинһар бүлнискә сал,– дип ялвара һәм хатынын иртүк табибка җибәрә. Төшке ашка кайтса, тегесе өйдә утыра.

Ир яңадан танышына шалтырата.

–Хатының сау-сәламәт, анализлары тәртиптә,– ди табиб.

–Соң, ярып карап булмады мыни, берәр чире табылган булыр иде әле,–дип елар дәрәҗәгә җиткән ир.

**

Бер хатын күрше карчык янына кергән дә:

–Төшемдә яшь бозау күргән идем, ни булыр икән? — дип сораган.

– Үскәч, сыер булыр,— дигән карчык.